Specyficzne dla branży metody separacji materiałów są realizowane za pomocą szeregu technik generujących straty i różnych narzędzi. Każda metoda ma swój zakres dystrybucji i obszar zastosowania, w którym jej efekty są technicznie i ekonomicznie uzasadnione. Rozwój technologii skrawania napędzany jest dążeniem do jak najbardziej efektywnego kosztowo wykorzystania określonych narzędzi, przy zachowaniu wysokiej wydajności procesu.
Precyzyjność urządzeń
Dostępne na rynku maszyny i narzędzia metalografie pik charakteryzują się dużą precyzją i powtarzalnością efektów cięcia. Metody cięcia różnią się między sobą ilością zużywanej energii, szybkością cięcia, stratami materiału, wpływem temperatury na cięty materiał, a także jakością uzyskiwanych powierzchni i krawędzi.
Potrzeba obróbki nowoczesnych materiałów wpływa na ciągły rozwój technologii cięcia. Wybór metody zależy od wymagań projektanta przedmiotu oraz możliwości technicznych, tj.: rodzaju i grubości ciętego materiału, kształtu ciętego elementu i wymaganej dokładności kształtu, szerokości strefy wpływu ciepła i wymiarów tolerancje.
Tarcze diamentowe
Diament jest szeroko stosowany w zastosowaniach przemysłowych od ponad 70 lat. Za twórcę tych narzędzi uważa się chemika i farmaceutę Richarda Felkera. Około 1939 roku Felker stworzył pierwszą tarczę ścierną, osadzając mieszaninę ziaren diamentu, proszku metalicznego i oliwy z oliwek na metalowym rdzeniu. Tarcza ta była używana głównie do cięcia kamienia. Po kilku modyfikacjach narzędzia te zaczęto wykorzystywać do cięcia betonu i kryształów kwarcu oraz w przemyśle wojskowym.
Tarcze diamentowe występują w setkach odmian różniących się rodzajem rdzenia i spoiwa, techniką łączenia czy rozmieszczeniem ścierniwa. Te narzędzia ścierne służą do cięcia różnego rodzaju materiałów, takich jak kamienie naturalne, monokryształy, szkło, ceramika, beton i wiele innych. Niezależnie od wariantu i zastosowania diamentu, koła zbudowane są z metalowego korpusu, którego obrzeże (zewnętrzne lub wewnętrzne) jest zanurzone w warstwie spoiwa diamentowo-metalowego.
Zwykle do wiązania diamentu stosuje się metalurgię proszków. Alternatywną metodą jest galwaniczne osadzanie metalu osnowy. Materiałem osnowy w narzędziach metaliczno-diamentowych mogą być proszki kobaltu, a także kobalt z żelazem, miedzią, brązem czy niklem.
